Dla tego, kto znalazł się w jakimś położeniu wbrew własnej chęci i woli, jest to więzienie i kara. Kochaj zatem to, co masz, aby nie okazało się, że będąc niewdzięcznym, niepostrzeżenie karzesz samego siebie. Wiedzie ku temu jedna droga: wzgarda życiowymi sprawami.
— Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania w stu siedemdziesięciu rozdziałach, [w:] Filokalia, tom 1.
Osoba dojrzała i wolna nie daje się niczemu zniewolić ani od niczego się uzależnić. Człowiek jest istotą, która posiada wolną wolę. Może zatem suwerennie i osobiście decydować o swoim losie. Sam dokonuje wyborów decydujących o jego losie; chyba, że coś nie pozwala jemu na wolny wybór.
Jednak człowiek nie żyje sam. Oddziałują na niego inni ludzie, sytuacje, wydarzenia. Podlega wielu prawom tego świata, na które niekoniecznie może mieć wpływ. Pseudo-Antoni Wielki przypatruje się głównie tym wydarzeniom, które spowodowały to, że człowiek znalazł się w sytuacji, w której nie chciał się znaleźć. Zatem dokonało się to wbrew jego woli.
To jednak nie przeszkadza być wolnym. To od człowieka zależy w jaki sposób zareaguje na rozwój wydarzeń. To od jego decyzji będą zależeć myśli, które następnie mogą być powodem pewnego typu zachowania czy przyjęcia określonej postawy.
Receptą, jaką podaje Pseudo-Antoni, jest akceptowanie rzeczywistości, swojej pozycji i tego, co się posiada. Mówi nawet o miłości tych rzeczy. W ten sposób ukazuje, żeby twardo stać na ziemi, a nie bujać w obłokach, pragnąć rzeczy, które są poza zasięgiem człowieka.
Drogą do równowagi i wolności jest według niego wzgarda życiowymi sprawami. To mocne stwierdzenie, które należy właściwie rozumieć. Nie jest to obojętność, ale takie przystosowanie się, które sprawia, że człowiek chce pozostać wolnym, niczym nie związanym. To nabranie odpowiedniego dystansu. To brak zgody na pochłonięcie się emocjom czy myślom, które mogą popchnąć człowieka do dokonania złych wyborów lub niewłaściwych czynów.
Wzgarda życiowymi sprawami to nie ucieczka od życia, ale pozostanie wolnym wobec wszystkiego, co się w życiu wydarza. To pozostawienie umysłu przytomnym i czujnym. To trzeźwa ocena sytuacji. To zachowanie prymatu rozumu nad namiętnościami i chwilowymi nastrojami.
W modlitwie Jezusowej mamy oddalać wszystko to, co będzie przeszkadzało w spotkaniu z Bogiem. Zatem wszelkie wyobrażenia, obrazy, wspomnienia mają być pominięte, oddalone, aby nie powodowały rozproszeń, braku uwagi i przytomności w trwaniu przy Bogu. Mówiąc językiem Pseudo-Antoniego, mamy wzgardzić wszystkimi sprawami, które będą nas oddalały od Chrystusa. On ma stać w centrum modlitwy, On ma stać w centrum życia. Praktyka modlitwy Jezusowej ma nas prowadzić do właściwego dystansowania się od wszystkiego, co będzie próbowało człowieka zniewolić i oddalić od Źródła Życia.
Brunon Koniecko OSB – benedyktyn tyniecki. Do opactwa wstąpił w 2010 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 2018 r. Jest absolwentem administracji oraz teologii. W opactwie tynieckim był m.in. przeorem, podprzeorem i wychowawcą. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem, Droga Filokalii. 50-dniowe ćwiczenie duchowe
Jeśli chcesz otrzymywać bezpłatne powiadomienia o wszystkich tekstach, które w danym tygodniu pojawiły się na portalu modlitwajezusowa.com.pl, to zapisz się na otrzymywanie wiadomości. Jak będzie działać system powiadomień o nowych wpisach na portalu modlitwajezusowa.com.pl? Raz w tygodniu, w niedzielę o 18:00, otrzymasz wiadomość z listą najnowszych artykułów, które ukazały się na portalu modlitwajezusowa.com.pl.
