Nie przystoi, by ci spośród ludzi, którzy są mniej zdolni i wątpią w siebie, zaniedbywali miły Bogu i cnotliwy sposób postępowania oraz gardzili nim, ponieważ jest dla nich rzekomo nie do osiągnięcia i zrozumienia. Muszą natomiast pielęgnować swoją moc i ćwiczyć się, bo nawet jeśli nie będą w stanie zdobyć szczytu cnoty i zbawienia, dzięki ćwiczeniu duchowemu oraz pragnieniu albo stają się lepsi, albo przynajmniej nie stają się gorsi – a to dla duszy niebagatelna korzyść.
— Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania w stu siedemdziesięciu rozdziałach, [w:] Filokalia, tom 1.
W życiu możemy narzekać, że nie otrzymaliśmy jakiś szczególnych talentów, dobrych zdolności czy potrzebnych umiejętności. Próbuje się w ten sposób tłumaczyć to, że czegoś się nie osiągnęło, że życie jest przeciętne, szare, nawet nudne, mało pociągające i inspirujące. Trudno w nim o pełną radość, zadowolenie z tego, co się dokonało. Rodzi to smutek, brak wiary w siebie, a może nawet pretensje wobec Boga.
Pseudo-Antoni Wielki mówi, że nawet ci, którzy są mniej zdolni, nie mogą usprawiedliwiać się z tytułu tego, co otrzymali od Boga. Każdy otrzymał od Stwórcy wystarczająco dużo, aby osiągnąć zbawienie. Nawet jeżeli życie kogoś było szare, mało atrakcyjne i nie odbiegało od zwykłych wzorców zachowania i postępowania ludzkiego, jeśli ktoś zrobił wszystko to, co do niego należało, dopełnił się w swojej ludzkiej osobowości i jest on faktycznie doskonały, czyli taki, jaki powinien być w swoim rodzaju. Czyli w efekcie osiągnął cnotliwy sposób postępowania.
Nawet w szarości życia można wzrastać duchowo i rozwijać się przede wszystkim pod względem ludzkim, pokonując kolejne wyzwania, jakie napotykamy na swojej drodze. Dokonuje się to poprzez ćwiczenie się w różnych praktykach. Mogą to być akty pokutne, posty, ale to przede wszystkim walka ze swoją słabością, pokonywanie wad, coraz większe panowanie nad namiętnościami, nieuporządkowanymi pragnieniami, a także rozwijanie talentów, zdobywanie nowych umiejętności.
Modlitwa Jezusowa jest nie tylko bardzo dobrą praktyką medytacyjną, ale przede wszystkim ascetyczną. Pomaga w ćwiczeniu się w umiejętności panowania nad swoimi myślami, emocjami, pragnieniami. Uczy wytrwałości, stałości, cierpliwości. Daje możliwość bycia samemu ze sobą, aby lepiej poznać siebie. Dużo więcej daje jednak fakt spotkania z Chrystusem, który zawsze ma być ostatecznym celem praktyki medytacyjnej, jak też każdej praktyki ascetycznej. To za Jego sprawą i dzięki Jego łasce człowiek może wzrastać duchowo i zmieniać się na lepsze. Ten proces można także nazwać nawróceniem. Gdy to się dokona, to, jak wskazuje Pseudo-Antoni, stanie się nieprzeciętną korzyścią dla duszy.
Brunon Koniecko OSB – benedyktyn tyniecki. Do opactwa wstąpił w 2010 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 2018 r. Jest absolwentem administracji oraz teologii. W opactwie tynieckim był m.in. przeorem, podprzeorem i wychowawcą. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem, Droga Filokalii. 50-dniowe ćwiczenie duchowe
Jeśli chcesz otrzymywać bezpłatne powiadomienia o wszystkich tekstach, które w danym tygodniu pojawiły się na portalu modlitwajezusowa.com.pl, to zapisz się na otrzymywanie wiadomości. Jak będzie działać system powiadomień o nowych wpisach na portalu modlitwajezusowa.com.pl? Raz w tygodniu, w niedzielę o 18:00, otrzymasz wiadomość z listą najnowszych artykułów, które ukazały się na portalu modlitwajezusowa.com.pl.
