Człowiek bogaty i dobrze urodzony, ale pozbawiony wychowania duszy oraz wszelkiej cnoty życiowej, jest nieszczęśliwy pośród dobrze rozumujących ludzi. Tak samo ten, któremu trafił się los biedaka i niewolnika, ale jest ozdobiony wychowaniem oraz cnotą życiową, jest pośród nich szczęśliwy. A jak obcy, którzy błądzą po drogach, tak błądząc, gubieni są i ci, którzy nie dbają o cnotliwe życie.
— Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania w stu siedemdziesięciu rozdziałach, [w:] Filokalia, tom 1.
Słowa Pseudo-Antoniego Wielkiego mogą nam przypominać przypowieść Chrystusa o bogaczu i ubogim Łazarzu (zob. Łk 16,19-31). Bogacz dzień w dzień świetnie się bawił, a u bram jego pałacu leżał Łazarz, pragnąc nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. Pierwszy po śmierci trafił do Otchłani, gdzie cierpiał strasznie, a Łazarz trafił na łono Abrahama. Znamienne jest to, że ubogi posiada imię, a bogacz nie. Możemy więc sądzić, że Łazarz posiada jakąś tożsamość, przede wszystkim ludzką. Bogacz zaś wydaje się pozbawiony tego, co właściwe człowiekowi.
Mówiąc słowami Pseudo-Antoniego, możemy powiedzieć, że jego dusza nie została w prawidłowy sposób wychowana, był pozbawiony cnoty życiowej. Stąd nie dostrzegał człowieka potrzebującego. Natomiast osoba uboga, bez znaczącego statusu społecznego, może być człowiekiem w o wiele większym stopniu niż wspomniany bogacz. Decyduje o tym cnota życiowa, czyli właściwe wychowanie duszy. Przejawia się to w dbaniu o własny rozwój, przede wszystkim o rozwój sumienia.
W jaki sposób wychowywać duszę? Pseudo-Antoni mówił już o tym wcześniej. Składa się na to wiele czynników. Nie jest to również praca, którą można wykonać raz i mieć już sprawę „załatwioną”. To ciągła troska o to, aby nie ulec zniechęceniu, przyjemnościom (np. zabawom, którym oddawał się bogacz) czy zmartwieniom. To w istocie staranie się o to, aby zewangelizować własne serce, aby stało się one wrażliwe na drugiego człowieka, na świat.
Jednym ze środków do wychowania serca jest praktyka modlitwy Jezusowej. Jej prostota sprawia, że ułatwia znajdowanie prostej drogi do serca człowieka. Uczy bycia uważnym, nie skupionym na sobie, a więc także uczy dostrzegać osoby potrzebujące. Modlitwa Jezusowa wychowuje duszę, ponieważ czyni nas wrażliwym na to, co nas otacza i na drugiego człowieka.
Brunon Koniecko OSB – benedyktyn tyniecki. Do opactwa wstąpił w 2010 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 2018 r. Jest absolwentem administracji oraz teologii. W opactwie tynieckim był m.in. przeorem, podprzeorem i wychowawcą. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem, Droga Filokalii. 50-dniowe ćwiczenie duchowe
Jeśli chcesz otrzymywać bezpłatne powiadomienia o wszystkich tekstach, które w danym tygodniu pojawiły się na portalu modlitwajezusowa.com.pl, to zapisz się na otrzymywanie wiadomości. Jak będzie działać system powiadomień o nowych wpisach na portalu modlitwajezusowa.com.pl? Raz w tygodniu, w niedzielę o 18:00, otrzymasz wiadomość z listą najnowszych artykułów, które ukazały się na portalu modlitwajezusowa.com.pl.
