Modlitwa Jezusowa nie jest zniszczalna, nie jest krucha, nie jest przypadkiem losu, gdyż związana jest z Jezusem, który jest wieczny i zamieszkuje światłość niedostępną (por. 1 Tm 6,15-16). Uczy nas trwania przy Nim pomimo przeciwności, trudności, przemijalności wszystkiego, czego w życiu doświadczamy.

Modlitwa Jezusowa uczy nas poprzestawania na czymś małym, prostym, jednym. Nie szuka wyrafinowanych sposobów dojścia do Boga czy uatrakcyjnienia spotkania z Nim. To świadomość, że przed Nim naprawdę jesteśmy ubogimi i modlitwa ma to ubóstwo wyrażać i uczyć nas, aby nasze serce, jak i nasze życie było ubogie, a jeśli posiadamy jakieś bogactwa, to należy z nich korzystać w sposób rozumny, dobry i pokorny.

W Jezusie odnajdujemy objawienie woli Boga co do własnego życia. Praktyka modlitwy Jezusowej prowadzi do coraz bliższej więzi z Chrystusem. On staje się najważniejszy. On jest celem praktyki. Jego wzywamy, przy Nim trwamy. Nie zajmujemy się niczym innym. Nie obchodzą nas żadne myśli, ponieważ On staje się najważniejszy.

Modlitwa Jezusowa uwalnia od namiętności. Jest bowiem skierowana ku Chrystusowi. Tym samym człowiek odrywa się od siebie samego, a więc i od swoich namiętności. Modlitwa Jezusowa uczy zapanowania nad własnym ciałem, a więc i nad namiętnościami.

Modlitwa Jezusowa to modlitwa skromnym słowem. Możemy powiedzieć, że to modlitwa z pozoru uboga w treść. Jednak głębia wypowiadanych słów jest wielka i tak naprawdę jest nieogarniona i nieprzenikniona.

Pseudo-Antoni mówi o kilku rzeczach, dzięki którym możemy dojrzewać i stać się doskonałymi. Są to asceza, medytacja, wytrwałość, panowanie nad sobą, wytrzymałość. Nie są to oczywiście wszystkie rzeczy, które wpływają na rozwój człowieka. Warto zwrócić uwagę, że wśród wymienionych rzeczy jest medytacja. Jedną z jej form jest modlitwa Jezusowa.